Prostym, ale również bardzo ważnym zabiegiem jest wysyłanie reprezentatywnych prób włókna do badań. Integralność próby, dokładna i właściwie przeprowadzona selekcja próbki, są najbardziej krytycznymi czynnikami mającymi wpływ na pomiar grubości włókien poszczególnych zwierząt. Próby powinny zostać pobrane z środkowej części welonu, z boku zwierzęcia.
Cięcie powinno przebiegać równomiernie na poziomie skóry (ta strona będzie stanowiła podstawę próby) i mieć powierzchnię nie mniejszą niż kwadrat o bokach długości 2 cali. Próbka powinna być zachowana w formie jakiej została pobrana, w naturalnym stanie wzrostu zespołu włosowego. Nie należy jej czesać, czyścić czy składać. Do pobierania prób włókna polecane są nożyce o płaskich ostrzach.
Długość próby włókna
Utrzymanie formacji zespołu włosowego w próbce wysyłanej do laboratorium ważne jest ze względów praktycznych: dwumilimetrowa próbka użyta do badań przez urządzenie Laserscan jest ucinana blisko podstawy pobranej próby, w celu pomiaru włókien, które rosły obok siebie w takich samych warunkach środowiskowych. Warunkami tymi są poziom żywienia, ciąża, laktacja oraz stres spowodowany chorobami bądź urazami. Zmienność grubości włókien u zwierząt, które posiadają jeszcze niewielki odrost włókna wkrótce po ostrzyżeniu, jest zwykle nieznaczna, jako, że najczęściej nie zdążą one zostać narażone na duże wahania warunków środowiskowych. Praca z próbkami o długości mniejszej niż półtora cala jest problematyczna, ponieważ oryginalna konfiguracja zespołu włosowego łatwiej ulega rozbiciu i nie jesteśmy w stanie wykonać równomiernego cięcia wzdłuż podstawy próby podczas jej przygotowywania do pomiaru.
Po pobraniu próby włókna o powierzchni kwadratu o boku dwóch cali, należy ją umieścić w plastikowej torebce (wielkości torebek śniadaniowych) i wyraźnie oznaczyć następującymi danymi identyfikacyjnymi:
Prosimy upewnić się o podaniu wszystkich wyżej wymienionych danych dla poszczególnych prób włókna każdego ze zwierząt.
Próby włókna i ich porównanie
Przedstawione próby włókna pochodzą z mikroprojekcji w ciemni naszego laboratorium. Standardowym powiększeniem dla mikroprojekcji włókien zwierzęcych jest 500x. Proces fotografowania oraz komputerowe powiększenie zmieniły rozmiar tych włókien, ale nie ich wygląd.
Komórki kutikuli tworzą formację podobną łuskom na powierzchni włosa, przypominającą układem gonty na dachu domu. Ich główną funkcją jest ochrona wewnętrznej struktury włókna oraz osłanianie przed wodą przy pierwszym kontakcie, jednocześnie umożliwiając wnętrzu włosa chłonięcie bądź oddawanie wilgoci. Łuseczki te, stanowiąc powierzchniową warstwę, otwierają się od nasady do końcówki włosa, powodując wzajemne czepianie się i filcowanie włókien gdy są one przypadkowo mieszane podczas przetwarzania.
Pomimo iż nie wszystkie włókna u wielbłądowatych posiadają rdzeń, trzy przedstawione tu włókna wykazują obecność mniej lub bardziej ciągłego rdzenia (puste przestrzenie) biegnące pośrodku lub też w warstwie korowej. Przeważnie włókna ssaków posiadają rdzeń, ponieważ większość z nich to włosy szerstne. Czterema głównymi rodzajami rdzenia są: rdzeń fragmentaryczny, przerywany, ciągły i nieciągły.
Oglądane przy użyciu mikroprojektora ściany komórkowe rdzenia wypełnione powietrzem wydają się czarne, ponieważ odbijają światło. W momencie gdy medium (olejek immersyjny) zostanie wchłonięty przez włókno, rdzeń zaczyna wyglądać na przezroczysty.
Wełna owcza, ze względu na cele praktyczne, tworzona jest przez niejako modyfikowane włosy. Rozwinęła się ona przez wiele pokoleń zwierząt z frakcji puchowej dzikiej owcy. Występowanie wełny i włókna o dużej cienkości jest uważnie selekcjonowaną cechą i obecność rdzenia jest w nich niezwykle rzadko spotykana. Grubsza wełna i moher mogą także wykazywać obecność rdzenia.
Na pojedynczy włos składają się korzeń, łodyga i końcówka. Końcówka włosa u jagniąt jest zaostrzona, podczas gdy w runie dorosłego zwierzęcia jest ona płaska ze względu na poprzednią strzyżę.
Włos runa może wykazywać różnice średnicy na swojej długości, spowodowane głównie czynnikami żywieniowymi. Zwierzę na wysokim poziomie żywienia posiada grubsze włosy niż osobnik żywiony uboższą paszą. Grubość danego włosa może więc wahać się przy różnych poziomach żywienia. Złamanie bądź przewężenie włosa może być spowodowane drastycznym spadkiem żywienia lub stresem, infekcją czy chorobą.
Warto też wspomnieć, że naturalnie pofalowany układ karbików włókna „zamyka” powietrze pomiędzy włosami, umożliwiając wełnie izolację zarówno przed gorącem, jak i zimnem, a także pomaga zachować jej sprężystość.
Nasi partnerzy
